گله از يار دل آزرده

اي گل تازه كه بويي ز وفا نيست ترا

خبر از سرزنش خار جفا نيست ترا

رحم بر بلبل بي برگ و نوا نيست ترا

التفاتي به اسيران بلا نيست ترا

ما اسير غم و اصلا غم ما نيست ترا

با اسير غم خود رحم چرا نيست ترا

فارغ از عاشق غمناك نمي‌بايد بود                                            جان من اينهمه بي باك نمي‌يابد بود

همچو گل چند به روي همه خندان باشي

همره غير به گلگشت گلستان باشي

هر زمان با دگري دست و گريبان باشي

زان بينديش كه از كرده پشيمان باشي

جمع با جمع نباشند و پريشان باشي

ياد حيراني ما آري و حيران باشي

ما نباشيم كه باشد كه جفاي تو كشد                                        به جفا سازد و سد جور براي تو كشد

شب به كاشانهء اغيار نمي‌بايد بود

غير را شمع شب تار نمي‌بايد بود

همه جا با همه كس يار نمي‌بايد بود

يار اغيار دل‌آزار نمي‌بايد بود

تشنهء خون من زار نمي‌بايد بود

تا به اين مرتبه خونخوار نمي‌بايد بود

من اگر كشته شوم باعث بدنامي تست                                   موجب شهرت بي باكي و خودكامي تست

ديگري جز تو مرا اينهمه آزا نكرد

جز تو كس در نظر خلق مرا خوارنكرد

آنچه كردي تو به من هيچ ستمكار نكرد

هيچ سنگين دل بيدادگر اين كار نكرد

اين ستمها دگري با من بيمار نكرد

هيچكس اينهمه آزار من زار نكرد

گر ز آزردن من هست غرض مردن من                                        مردم ، آزار مكش از پي آزردن من

جان من سنگدلي ، دل به تو دادن غلط است

بر سر راه تو چون خاك فتادن غلط است

چشم اميد به روي تو گشادن غلط است

روي پر گرد به راه تو نهادن غلط است

رفتن اولاست ز كوي تو ، ستادن غلط است

جان شيرين به تمناي تو دادن غلط است

تو نه آني كه غم عاشق زارت باشد                                       چون شود خاك بر آن خاك گرارت باشد

مدتي هست كه حيرانم و تدبيري نيست

عاشق بي سر و سامانم و تدبيري نيست

از غمت سر به گريبانم و تدبيري نيست

خون دل رفته به دامانم و تدبيري نيست

از جفاي تو بدينسانم و تدبيري نيست

چه توان كرد پشيمانم و تدبيري نيست

شرح درماندگي خود به كه تقرير كنم                                      عاجزم چاره من چيست چه تدبير كنم

نخل نوخيز گلستان جهان بسيار است

گل اين باغ بسي ، سرو روان بسيار است

جان من همچو تو غارتگر جان بسيار است

ترك زرين كمر موي ميان بسيار است

با لب همچو شكر تنگ دهان بسيار است

نه كه غير از تو جوان نيست، جوان بسيار است

ديگري اينهمه بيداد به عاشق نكند                                                 قصد آزردن ياران موافق نكند

مدتي شد كه در آزارم و مي‌داني تو

به كمند تو گرفتارم و مي‌داني تو

از غم عشق تو بيمارم و مي‌داني تو

داغ عشق تو به جان دارم و مي‌داني تو

خون دل از مژه مي‌بارم و مي‌داني تو

از براي تو چنين زارم و مي‌داني تو

از زبان تو حديثي نشنودم هرگز                                              از تو شرمنده يك حرف نبودم هرگز

مكن آن نوع كه آزرده شوم از خويت

دست بر دل نهم و پا بكشم از كويت

گوشه‌اي گيرم و من بعد نيايم سويت

ديده پوشم ز تماشاي رخ نيكويت

سخني گويم و شرمنده شوم از رويت

بشنو پند و مكن قصد دل‌آزرده خويش                                  ورنه بسيار پشيمان شوي از كرده خويش

چند صبح آيم و از خاك درت شام روم

از سر كوي تو خودكام به ناكام روم

سد دعا گويم و آزرده به دشنام روم

از پيت آيم و با من نشوي رام روم

دور دور از تو من تيره سرانجام روم

نبود زهره كه همراه تو يك گام روم

كس چرا اينهمه سنگين دل و بدخو باشد                                جان من اين روشي نيست كه نيكو باشد

از چه با من نشوي يار چه مي‌پرهيزي

يار شو با من بيمار چه مي‌پرهيزي

چيست مانع ز من زار چه مي‌پرهيزي

بگشا لعل شكر بار چه مي‌پرهيزي

حرف زن اي بت خونخوار چه مي‌پرهيزي

نه حديثي كني اظهار چه مي‌پرهيزي

كه ترا گفت به ارباب وفا حرف مزن                                     چين بر ابرو زن و يك بار به ما حرف مزن

درد من كشتهء شمشير بلا مي‌داند

سوز من سوخته داغ جفا مي‌داند

مسكنم ساكن صحراي فنا مي‌داند

همه كس حال من بي سر و پا مي‌داند

پاكبازم هم كس طور مرا مي‌داند

عاشقي همچو منت نيست خدا مي‌داند

چاره من كن و مگرار كه بيچاره شوم                                        سر خود گيرم و از كوي تو آواره شوم

از سر كوي تو با ديده تر خواهم رفت

چهره آلوده به خوناب جگر خواهم رفت

تا نظر مي‌كني از پيش نظر خواهم رفت

گر نرفتم ز درت شام ، سحر خواهم رفت

نه كه اين بار چو هر بار دگر خواهم رفت

نيست بازآمدنم باز اگر خواهم رفت

از جفاي تو من زار چو رفتم ، رفتم                                     لطف كن لطف كه اين بار چو رفتم ، رفتم

چند در كوي تو با خاك برابر باشم

چند پا مال جفاي تو ستمگر باشم

چند پيش تو ، به قدر از همه كمتر باشم

از تو چند اي بت بدكيش مكدر باشم

مي‌روم تا به سجود بت ديگر باشم

باز اگر سجده كنم پيش تو كافر باشم

خود بگو كز تو كشم ناز و تغافل تا كي                                     طاقتم نيست از اين بيش تحمل تا كي

سبزه دامن نسرين ترا بنده شوم

ابتداي خط مشكين ترا بنده شوم

چين بر ابرو زدن و كين ترا بنده شوم

گره ابروي پرچين ترا بنده شوم

حرف ناگفتن و تمكين ترا بنده شوم

طرز محبوبي و آيين ترا بنده شوم

الله، الله، ز كه اين قاعده اندوخته‌اي                                         كيست استاد تو اينها ز كه آموخته‌اي

اينهمه جور كه من از پي هم مي‌بينم

زود خود را به سر كوي عدم مي‌بينم

ديگران راحت و من اينهمه غم مي‌بينم

همه كس خرم و من درد و الم مي‌بينم

لطف بسيار طمع دارم و كم مي‌بينم

هستم آزرده و بسيار ستم مي‌بينم

خرده بر حرف درشت من آزرده مگير                                       حرف آزرده درشتانه بود ، خرده مگير

آنچنان باش كه من از تو شكايت نكنم

از تو قطع طمع لطف و عنايت نكنم

پيش مردم ز جفاي تو حكايت نكنم

همه جا قصهء درد تو روايت نكنم

ديگر اين قصه بي حد و نهايت نكنم

خويش را شهره هر شهر و ولايت نكنم

خوش كني خاطر وحشي به نگاهي سهيل است                      سوي تو گوشه چشمي ز تو گاهي سهل است

شعری از وحشی بافقی